Günlerdir yüreğimiz yanıyor.
Son açıklanan rakam 42 bin can...
Tüm ülke yasta,
Kışın zemherisinde insanlar çadırda,
Binlerce insan toprağını terk etmiş başka illerde,
Aslında bu duyguyu Bolu çok iyi biliyor.
Ondandır ki, depremin ilk gününden itibaren tüm ülkeye örnek olacak bir tutum sergiledi.
Genci, yaşlısı yardım için koştu.
Daha öncede yazdım;
Civril ve 17 Temmuz salonunda ki gençleri görünce; ‘işte benim memleketim bu’ dedim.
Lakin dün Belediye Meclisini seyrederken yüreğim yandı, utandım...
***
Akşamdan itibaren il dışından onlarca mesaj geldi telefonuma,
Bu ne rezilliktir! diye, cevap veremedim.
Yunan’ın gelip enkaz kaldırdığı bu günlerde,
Tüm ülkenin tek yürek olduğu bugünlerde,
Bizim Belediye Meclisinde yaşananlara bakın.
***
Avni Aker’de Fenerbahçe bayrağı dalgalanıyor.
Herkes kol kola girmiş maç seyrediyor.
Hanı o fotoğrafı görünce;
‘İlla deprem olması mı lazım’ demedim değil.
Ama umutlarım yüreğimi sardı, serinledim.
O dövmeli, kulağı küpeli gençler, yüreği 3 hilalli gençler,
O başında eşarbı kızlarımız, kahkülü alnında kızlarımızla nasılda kucaklaşmış.
Nasılda tek yürek olmuş.
Her gün sırf o gençleri seyretmek ve umutlanmak için gittim yardım depolarına.
İşte benim ülkem diyebilmek için.
Ciğerim yanarken, bir umuda tutunabilmek için.
***
Dün Meclis’te yaşananlardan sonra sahi bu gençlerin yüzüne nasıl bakacaksınız.
Bu günler şefkat ve merhamet günleri,
Bu günler tüm nefretleri unutup, sevgiyle kucaklama günleri.
O enkaz altında kızının eline tutunan babayı görmediniz mi?
Siyasetiniz batsın,
Sahi, neyin siyasetini yapıyorsunuz.
O veya bu diye ayırmıyorum
Hepinize söylüyorum;
Nasıl bir nefret ektiniz ki yüreklerinize;
Bu felaket ve binlerce can kaybı dahi yumuşatmadı.
Nasıl bir hırs ektiniz ki yüreklerinize,
Bunca gözyaşı merhem olmadı...
